به خاک ناامیدی نیست چون من خفته در خونی

زمین چاره تنگ و بر سر افتاده ست گردونی

نه شورواجب است اینجا و نی هنگامهٔ ممکن

همین یک آمد ورفت نفس می خواند افسونی

ز اوضاع سپهر و اعتباراتش یقینم شد

که شکل چتر بسته ست از بلندی موی مجنونی

مشوران تا توانی خاک صحرای محبت را

مباد از هم جدا سازی سرو زانوی محزونی

فلک بر هیچکس رمز یقین روشن نمی خواهد

بگردد این ورق تا راست گردد نقش واژونی

رگ گل تا ابد بوسد سر انگشت حنا بندت

اگر وا کرده ای بند نقاب جامه گلگونی

صفای کسوت آلودهٔ ما بر نمی یابد

مگر غیرت به جوش آرد کفی از طبع صابونی

تغافل کردم از سیر گریبان جهل پیش آمد

وگرنه هر خیال اینجا خمی برده فلاطونی

تلاش خانمان جمعیتم بر باد داد آخر

ندانستم که مشت خاک من می جست هامونی

ز تشویش حوادث نیست بی سعی فنا رستن

پل از کشتی شکستن بسته ام بر روی جیحونی

تظلمگاه معنی شد جهان زین نکته پردازان

به گوش از ششجهت می آیدم فریاد موزونی

به گرم و سرد ما و من غم دل بایدت خوردن

چراغ خانه اینجا روشن است از قطرهٔ خونی

غم بی حاصلی زین گفت وگوها کم نمی گردد

عبارت باید انشا کرد و پیدا نیست مضمونی

به حیرت می کشم نقشی و از خود می روم بیدل

فریبم می دهد تمثال از آیینه بیرونی